 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Схіляецца дзень к надвячорку.
Ў зьняменьні стаяць тапалі
І слухаюць песьню-гаворку
Арыкаў ташкенцкай зямлі.
А колькі іх тут – і ня зьлічыш,
І мера ня мерана ім:
Двор кожны і кут маляўнічы
Ім рады, як дзецям сваім.
Скрозь сетку лісьцянай адзежы
Паказвае сонца свой твар,
А я пазіраю на межы,
Дзе захаду грае пажар.
У сьпёртым паветры заслонай
Зьвісае над горадам пыл,
А захад – празрыста-чырвоны,
Ня жывіць ён хмар – няма сіл.
Сухое узбэкскае неба
Скупое на дождж і на гром,
І цешыцца марна ня трэба,
Што новы дзень прыйдзе з дажджом.
Што громы душу мне ўзьвяселяць
І ўзрадуюць хмары мой зрок:
У чыстай прахладнай купелі
Ня ўмыецца заўтра дзянёк.
І я ў засмучэньні і ў болю
Гадаю аб краі сваім
І шмат бы сказаў, ды даволі:
Мне смутак есьць вочы, як дым,
1943
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2022. Беларусь, Менск.
|
|
|
